About me

Soms moet je anders kijken, om te zien wat er echt is.

Vogels doen ons dromen van verre horizonten en mijmeren over wat zou kunnen zijn. Maar stadsduiven noemen we misprijzend vliegende ratten. Paria's van de metropool. En dat terwijl het net die vogels zijn die willen zijn als ons. Die flaneren over pleinen en die drentelen over bruggen verkiezen boven vrank en vrij flirten met de wolken. Liever dan walsen met de wind, bespieden ze ons van op een toren.
Weinig dieren die we meer misprijzen, maar minder dieren vertellen ons zoveel over onszelf. Niemand die onze straten en onze steden beter kennen dan zij. Stadsduiven vertellen ons wie we echt zijn. Mattias Christiaens vertelt het verhaal van de stadsduif en van wat zij over ons vertellen.

Soms moet je anders kijken, om te zien wat er echt is.
Een schamele maar statige havenkraan, meer blijft er niet meer over van wat jaren geleden de industriële trots van een regio was. Maar wie kijkt door de ogen van Mattias Christiaens, ziet hoe verleden en toekomst elkaar hier omarmen. Hoe de kraan, al decennialang bevriend met het water dat tegen zijn benen klotst, zich in de skyline van Temse verzoent met de appartementsblokken die nog moeten wennen aan hun nieuwe grond.
Wie anders kijkt, ziet hoe de majestueuze schepen die met het eb van goed twintig jaar geleden onherroepelijk wegvoeren, door de ogen van iedereen die ze ooit zag, nog altijd aangemeerd zijn.

Soms moet je anders kijken, om te zien dat een oud blik meel meer is dan een omhulsel. Om te ontdekken dat de verpakking ook een landschap is dat een verhaal vertelt.

Soms moet je anders kijken, om te zien dat een woord nochtans hetzelfde klinkt als vroeger, maar in het echt en vandaag er heel anders uitziet dan op het papier van jaren terug.

Soms moet je anders kijken, om te zien wat er echt is. Om te zien wat er echt was.

Mattias Christiaens kijkt met oude en nieuwe ogen naar de wereld.

Babett Manalo